سال‌هاست هرگاه سخن از روابط ایران و پاکستان به میان می‌آید، اولین نکته‌ای که در مورد آن گفتگو می‌شود، زمینه‌های فراوان همکاری و مشترکات فراوان‌تر دو کشور است. اما با این وجود، این روابط در شرایط عدم پیشرفتِ چشمگیر و در برخی زمینه‌ها عقب‌گرد، قرار دارد و تلاش دو کشور برای گسترش این روابط آن‌گونه که به طور دائم، توسط مسئولان دو کشور آرزو  و بر آن تأکید می‌شود، نتیجه لازم را نداشته است.
این سؤال‌ها پیش می‌آید که آیا در واقع ‏مشترکاتی وجود دارد؟ آیا چالش‌هایی وجود دارد که مانع بهبود روابط است؟ و خلاصه اینکه چرا شاهد کارکرد چندان مثبت و آشکار شدن نتایج طبیعی برای این‌همه مشترکات نیستیم؟
در این تحقیق که با هدف بررسی علل وضعیت کنونی در روابط ایران و پاکستان تهیه ‌شده است، ابتدا به بیان مشترکات دو کشور و تبیین آن‌ها پرداخته می‌شود. سپس به عمده‌ترین چالش‌های موجود در روابط دو کشور اشاره شده و پس ‌از آن در جمع‌بندی، علل عدم پیشرفت روابط را آن‌گونه که درخور سوابق و علایق دو کشور است، بررسی می‌شود تا از این منظر بتوان مشکل را تشریح کرده، راهکاری ارائه گردد. در پایان نیز چند پیشنهاد برای بهبود وضعیت کنونی ارائه‌شده است.