در فضای پرتنش ژئوپلیتیک جنوب آسیا، تعمیق روابط راهبردی پاکستان و ایالات متحده در سال ۲۰۲۵م. (۱۴۰۴ش.)، به عنوان یک تحول چشمگیر، مطرح شده است. این نزدیکی، فراتر از روابط دوجانبه، بر توازن قدرت منطقه‌ای تأثیر عمیقی می‌گذارد و پیامدهای مستقیم سیاسی و امنیتی برای ایران و خود پاکستان به همراه دارد.

گزارش وبینار "پیامدهای تعمیق روابط پاکستان وآمریکا بر منطقه و ج.ا.ایران"

در فضای پرتنش ژئوپلیتیک جنوب آسیا، تعمیق روابط راهبردی پاکستان و ایالات متحده در سال ۲۰۲۵م. (۱۴۰۴ش.)، به عنوان یک تحول چشمگیر، مطرح شده است. این نزدیکی، که با دیدارهای سطح بالا مانند میزبانی ترامپ از فرماندهِ ارتش پاکستان، توافق‌های تجاری و سرمایه‌گذاری در حوزۀ مواد معدنی و انرژی و همکاری‌های ضدتروریستی همراه بوده، فراتر از روابط دوجانبه، بر توازن قدرت منطقه‌ای تأثیر عمیقی می‌گذارد و پیامدهای مستقیم سیاسی و امنیتی برای ایران و خود پاکستان به همراه دارد. از یک سو، این روابط فرصت‌هایی برای پاکستان در حوزۀ اقتصادی، جذب سرمایه‌گذاری آمریکایی و تقویت موقعیت در برابر تهدیدهای مشترک مانند گروه‌های افراطی فراهم می‌کند.

از سوی دیگر، ریسک‌هایی جدی به همراه دارد؛ تضعیف موضع تعادل اسلام‌آباد در روابط با چین (به عنوان شریک کلیدی در ابتکار کمربند و جاده)، تشدید تنش‌های مرزی با افغانستان، و نگرانی‌های امنیتی برای ایران در شرق، از جمله تقویت محاصره ژئوپلیتیکی، فشار بر مسیرهای ترانزیتی جایگزین تحریم‌ها (مانند کریدور شمال- جنوب) و پیچیده‌تر شدن مدیریت مسائل بلوچستان و رقابت‌های احتمالی نیابتی. این تحولات، در حالی که ممکن است زمینه‌ای برای تغییر توازن قوا در افغانستان پساطالبان و حتی تأثیر بر معادلات گسترده‌تر منطقه‌ای ایجاد کند، تحلیل دقیق پیامدهای چندلایه آن را برای سیاست خارجی ایران و ثبات کل منطقه ضروری می‌سازد.

در این چارچوب، وبینار تخصصی «تعمیق روابط پاکستان و آمریکا؛ پیامدها برای ایران و پاکستان» با هدف واکاوی دقیق ابعاد این روند به همت اندیشکدۀ اقبال و مؤسسه مطالعات راهبردی شرق، در ۲۷ آذر  ۱۴۰۴ برگزار شد و به بررسی ابعاد سیاسی و امنیتی روابط رو به گسترش پاکستان و ایالات متحده و پیامدهای آن برای ایران و منطقه اختصاص داشت.