ایران شرقی/
پاکستان مبادرت به ساخت یک مجموعه زیرزمینی مستحکم و امنیتی در ایالت بلوچستان کرده است که می‌تواند به عنوان انبار موشک‌های بالستیک و کلاهک‌های هسته‌ای مورد استفاده قرار گیرد. (تصاویر 1 و 2 را ببینید). این مجموعه زیرزمینی در نزدیکی یک پایگاه احتمالی موشک‌های بالستیک (که برای اولین بار در سال 2016 توسط «هانس کریستین» از «فدراسیون دانشمندان آمریکا» شناسایی شد) قرار دارد.

این مجموعه زیرزمینی مستحکم 3 ورودی مجزا و یک محدوده پشتیبانی جداگانه دارد. ورودی‌ها بزرگ هستند، به نحوی که بزرگترین تجهیزات ممکن هم می‌توانند از آن عبور کنند. در سال 2012، امنیت این مجموعه نسبتا کم بود و نشانه‌های زیادی از جمله تمهیدات امنیتی آشکاری پیرامون مجموعه دیده نمی‌شد. با این وجود، این سایت دست کم یک منطقه ضد هوایی داشت که یک پست نگهبانی در آن زمان برای آن تعبیه شده بود. اما در سال 2014، تصاویر شرکت «دیجیتال گلوب» نشان از افزایش امنیت فیزیکی در این مکان داشت. این تمهیدات به شکل افزایش حصارکشی و پست‌های ایست و بازرسی و نیز ایجاد چند منطقه ضد هوایی احتمالی جدید بود.

این گزارش، نتیجه درخواست یک خبرنگار است که در سال 2014 مختصات این پایگاه موشکی بالستیک و سایت کوهستانی را تهیه کرده بود. این فرد درخواست کرده است که نامش فاش نشود.

اگر چه هدف از ایجاد این مجموعه زیززمینی مستحکم هنوز اعلام نشده است، اما می‌تواند به عنوان یک انبار زیرزمینی محکم برای نگهداری ذخایر استراتژیک به کار رود و بنابراین، ابزاری برای حفظ توانایی پاکستان برای مقابله با هر نوع حمله هسته‌ای باشد. با توجه به اینکه پاکستان ترجیح می‌دهد برای استفاده از سلاح اتمی خود از موشک‌های کلاهک‌دار استفاده کند و با توجه به ویژگی‌های فیزیکی این سایت، این سایت یک مکان ایده‌آل و احتمالا یک انبار نگهداری، برای بخش‌هایی از زرادخانه اتمی پاکستان به حساب می‌آید.

گر چه این سایت در ایالت بلوچستان که مملو از شورش‌های محلی است، واقع شده اما پاکستانی‌ها احتمالا ترجیح داده‌اند تا یک مکان امن در یک منطقه کوهستانی در وسط کشور داشته باشند که تا حد امکان از مرزهای بین‌المللی آن، از جمله مرز هند، فاصله داشته باشد.

تصویر 1: تصویر «دیجیتال گلوب» در سال 2014 که نمای سایت زیر زمینی و تمهیدات امنیتی جدید برای تأمین امنیت مجموعه را نشان می‌دهد.

«موسسه علوم و امنیت بین‌المل» در بخشی از این تحلیل، به بررسی 5 منطقه و تأسیسات، در منطقه عمومی در نزدیکی شهر «خضدار» پرداخته است.
1.پایگاه احتمالی موشک‌های هسته‌ای، که ابتدا توسط «فدراسیون دانشمندان آمریکا» شناسایی شد (تصاویر 3، 10 و 11)

2.منطقه عمومی پادگان یا اردوگاه (تصویر 8 و 9)

3.پایگاه آموزشی نظامی که ظاهرا دارای چند میدان تیر و توپخانه و 2 میدان موانع است

4.تأسیسات مربوط به عملیات‌های حساس، که هدف آن مشخص نیست (تصویر 5)

5.مجموعه زیززمینی مستحکم، مناسب برای انبار موشک‌های بالستیک و کلاهک‌های هسته‌ای (تصاویر 1 و 2، و 15 تا 24)

تصاویر آرشیوی محدودی در Google Earth درباره این منطقه وجود دارد و جدیدترین تصاویر از این سایت زیرزمینی که مربوط به دسامبر 2014 می‌باشد، به صورت جداگانه از آرشیو «دیجیتال گلوب» خریداری شده است.

بررسی 5 سایت
سایت احتمالی نگهداری موشک‌های بالستیک با قابلیت هسته‌ای
این سایت که ابتدا توسط «فدراسیون دانشمندان آمریکا» شناسایی شد، محل احتمالی انبار موشک‌های بالستیک با قابلیت هسته‌ای و «کشنده‌های برپاگر پرتابگر» (TEL) بوده و بین سال‌های 2004 تا 2010 ساخته شده است (تصویر 3). به احتمال زیاد، این یک انبار عملیاتی برای موشک‌ها و TEL ‌های آنها (و همچنین کلاهک‌های هسته‌ای) است. اما این سایت یک مکان نسبتا بی حفاظ است و بنابراین به طور بالقوه در برابر حمله اولیه دشمن آسیب پذیر می‌باشد.    

در شمال پایگاه احتمالی موشک‌های بالستیک، چند تأسیسات نظامی مرتبط وجود دارد. تصاویر هوایی (تصاویر 4 تا 11) نشان دهنده پایگاه موشکی احتمالی، منطقه آموزش نظامی، پادگان (که در تصویر به آن اردوگاه گفته شده است)، و تأسیسات مربوط به عملیات‌های حساس که از امنیت فیزیکی بالایی برخوردار هستند.

تصویر 4: تصویر ماهواره‌ای محوطه پایگاه موشکی شناسایی شده توسط «فدراسیون دانشمندان آمریکا» که شامل یک منطقه آموزش نظامی، اردوگاه «خضدار»، و منطقه احتمالی عملیات‌های حساس می‌باشد.

تصویر 5: تأسیسات بالقوه عملیات‌های حساس.
در مسیر حرکت ساعت، از تصویر بالا، سمت چپ: (1) سپتامبر 2004، مجموعه بسیار امنیتی، که ساختمان‌هایی در آن قابل مشاهده هستند؛ (2) آگوست 2009، ساختمان‌ها تخریب شدند؛ (3) دسامبر 20، آغاز ساخت دیوار امنیتی و تغییر شکل ساختمان اصلی؛ (4) اکتبر 206، تکمیل ساخت دیوار امنیتی و تغییر شکل ساختمان اصلی.

تصویر 11: تصویر هوایی از پایگاه موشکی احتمالی اکتبر 2016
برای اطلاعات وجزئیات بیشتر، به تصویر 3، و برای مشاهده موقعیت نسبی آن در داخل مجموعه، به تصویر 4 مراجعه کنید.

ارتباط بین پایگاه نظامی و مجموعه زیرزمینی
روی سطح زمین، یک خط برق ولتاژ قوی شناسایی شده است که از نزدیک منطقه عمومی پادگان آغاز می‌شود و تا نزدیکی سایت کوهستانی زیرزمینی امتداد دارد. طبق تصاویر به دست آمده از Google Earth، یک سری خطوط فشار قوی در مسیر غرب به شرق وجود دارد که از یک پست برق در نزدیکی منطقه پادگان آغاز شده و به سمت تأسیسات کوهستانی ادامه پیدا می‌کند. گرچه این خطوط برق تا پشت تأسیسات کوهستانی می‌روند، اما وارد خود تأسیسات نمی‌شوند، یا دست کم ما نتوانستیم پست برقی را در آن حوالی شناسایی کنیم. این خطوط برق تا داخل یک منطقه بسیار دورافتاده امتداد پیدا می‌کنند.

گرچه نمی‌توان با اطمینان اعلام کرد اما به طور منطقی می‌توان چنین فهمید که این کابل‌ها، برق مورد نیاز تأسیسات کوهستانی را تأمین می‌کنند. این خطوط برق، تقریبا در امتداد یکی از بزرگراه‌های اصلی، موسوم به بزرگراه «رتودیرو ـ گوادر» (بزرگراه M-8) قرار دارند. این بزرگراه آسفالت شده که به خوبی نیز مرمت شده است، سایت کوهستانی را به پادگان «خضدار» متصل می‌کند. فاصله زمینی بین این 2 مکان تقریبا 42 کیلومتر است. تصاویر 12، 13 و 14 را ببینید.

تصویر 12: خط برق از پایگاه نظامی تا تأسیسات پشتیبانی یا منطقه مربوط به مجموعه زیرزمینی کشیده شده است و تا داخل بیابان امتداددارد. این خط برق از مجاورت منطقه پشتیبانی عبور می‌کند، جایی که در تصویر سال 2014، ساخت و سازهای جدیدی در آن قابل مشاهده است.

تصویر 13: دکل‌های انتقال برق فشار قوی را می‌توان در نزدیکی جاده ورودی به منطقه پشتیبانی و مجموعه زیرزمینی مشاهده کرد.

تصویر 14: جاده دسترسی به منطقه پشتیبانی و مجموعه زیرزمینی، که از بزرگراه اصلی پوشش داده می‌شود.  این در حالی است که یک جاده جایگزین نیز در کنار جاده اصلی ساخته شده است. به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد که هدف از ساخت این جاده جایگزین، مقابله با سیلاب‌های فصلی احتمالی است که ممکن است در بستر این رودخانه رخ دهد.


مجموعه زیرزمینی در کوه‌های «کهیر تهر»
ما 3 مدخل یا ورودی تونل را شناسایی کرده‌ایم، که 2 تا از آنها به صورت مختصاتی مشخص شدند، و سومی نیز در تصاویر دیده می‌شود (تصاویر 2 و 15 را ببینید). سایت زیرزمینی، 3 ورودی مجزا و یک منطقه پشتیبانی دارد، که ما آنها را بدین صورت نامگذاری کردیم:
1.منطقه پشتیبانی |(تصاویر 16 و 17)
2.ورودی غربی (تصویر 21)
3.ورودی شرقی (تصاویر 22 و 23)
4.ورودی شمالی (تصویر 24)

کار ساخت و ساز در این مکان، بین سال‌های 2009 و 2010 آغاز شد و تا 2 سال بعد ادامه داشت. پوشش تصویری Google Earth تا سال 2012 موجود می‌باشد. تصویر مربوط به دسامبر 2014، از آرشیو «دیجیتال گلوب» به دست آمده است.

منطقه پشتیبانی، از طریق یک جاده دسترسی خاکی، مستقیما با ورودی‌های تونل در ارتباط است (تصاویر 15 و 16 را ببینید). نزدیکترین ورودی به منطقه پشتیبانی، ورودی شمالی است. 3ورودی شناسایی شده، بزرگ هستند و می‌توانند بزرگترین خودروها و تجهیزات ممکن را از خود عبور دهند.

تصاویر سال 2014 «دیجیتال گلوب» نشان می‌دهد که تمهیدات امنیتی این منطقه در مقایسه با تصاویر 2011 به شکل قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته است. در این تصاویر، حصارکشی‌های امنیتی اطراف محوطه، و موانع جاده‌ای ایجاد شده در نزدیکی ورودی‌ها برای کاهش سرعت وسایل نقلیه قابل مشاهده است (تصاویر 16، 18 و 20 را ببینید). این در حالی است که در سال 2011 ، امنیت این مجموعه نسبتا کم بود، و نشانه‌های زیادی از جمله تمهیدات امنیتی آشکاری پیرامون مجموعه دیده نمی‌شد. با این وجود، در یکی از تصاویر سال 2011، موانع جاده‌ای (تصویر 17) و همچنین دست کم یک منطقه ضد هوایی احتمالی و یک پست نگهبانی دیده می‌شود (تصویر 19).

هنوز هدف از ساخت این سایت زیرزمینی مشخص نیست. اما شکل و شمایل آن نشان می‌دهد که این سایت احتمالا یک مکان زیرزمینی برای انجام آزمایشات هسته‌ای بوده و یا یک مجموعه تحقیقاتی و توسعه‌ای است. با توجه به نبود زیرساخت‌های پشتیبانی عملیاتی لازم، مشخص نیست که آیا این مکان، یک نوع تأسیسات مخفی برای تولید محصولاتی چون سانتریفیوژهای گازی، یا سایر چرخه‌های سوختی حساس است یا خیر؟

به نظر می‌رسد که این مکان به عنوان یک انبار زیرزمینی محکم برای نگهداری ذخایر استراتژیک ساخته شده است و بنابراین، می‌تواند ابزاری برای حفظ توانایی پاکستان برای مقابله با هر نوع حمله هسته‌ای باشد. با توجه به اینکه پاکستان ترجیح می‌دهد برای استفاده از سلاح اتمی خود از موشک‌های کلاهک‌دار استفاده کند، و با توجه به ویژگی‌های فیزیکی این سایت، این سایت یک مکان ایده‌آل، و احتمالا یک انبار نگهداری، برای بخش‌هایی از زرادخانه اتمی پاکستان به حساب می‌آید. گرچه این سایت در ایالت بلوچستان، که مملو از شورش‌های محلی است، واقع شده است اما پاکستانی‌ها احتمالا ترجیح داده‌اند تا یک مکان امن در یک منطقه کوهستانی در وسط کشور داشته باشند، که تا حد امکان از مرزهای بین‌المللی آن، از جمله مرز هند، فاصله داشته باشد.

تصویر 15: نمایی از مجموعه زیرزمینی که نشان دهنده منطقه پشتیبانی و ورودی‌های تونل زیرزمینی است.

تصویر 16: نمایی از منطقه که نشان دهنده منطقه پشتیبانی است.
در این تصویر؛ افزایش تمهیدات امنیتی از جمله ایجاد پست‌های نگهبانی در نزدیکی ورودی منطقه پشتیبانی و همچنین در طول جاده منتهی به تأسیسات زیرزمینی قابل مشاهده است.

تصویر 17: نمایی از منطقه پشتیبانی


تصویر 18: افزایش امنیت فیزیکی و حصارکشی در جاده ارتباطی بین منطقه پشتیبانی و ورودی‌ها، قابل مشاهده است.


تصویر 19: توپخانه ضد هوایی احتمالی و پست نگهبانی در سال 2011. موقعیت نسبی آن در تصویر 20 قابل مشاهده است.


تصویر 20: بهبود قابل توجه امنیت فیزیکی مجموعه زیرزمینی، در تصویر سال 2014 قابل مشاهده است که شامل حصارکشی‌های امنیتی جدید و چند پست نگهبانی جدید می‌باشد.

   
تصویر 21: نمایی نزدیک از ورودی غربی در سال 2012، که نشان دهنده اندازه بسیار بزرگ دهانه تونل است.


تصویر 22: ورودی شرقی در سال 2014


تصویر 23: نمایی نزدیک از ورودی شرقی


تصویر 24: نمایی نزدیک از محوطه ورودی شمالی که حفاری‌های جدید را نشان می‌دهد.

انتهای مطلب/.